فرخنده میلاد سرور و سالار شهیدان، امام حسین (ع) بر تمامی شیعیان جهان مبارک باد

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَیُثَبِّتْ أَقْدَامَکُمْ

اى کسانى که ایمان آورده‏ اید اگر خدا را یارى کنید یاریتان مى ‏کند و گامهایتان را استوار مى دارد 

نم نم باران؟! 

آوای بال ملائک است که برای شادباش قدوم مبارک دُردانه ای نفیس، به حضور پیامبر می شتابند، سرای فاطمه و علی آکنده از رایحه بهشت گشته و بوسه های نبی خاتم است که بر سیمای نورانی و گلوی معطر حسین می شکفد. و نوای ملکوتی پیامبر در تاریکنای عصرها گوشها را می نوازد: "حسینُ منی و أنا من حسین، أحب الله مَن أحب حُسینا..."(حسین از من است و من هم از حسینم هرکه حسین را دوست بدارد خداوند دوست او باد) 

اشک و لبخند، بغض و شادی باهم در آمیخته است. 

"قدومش مبارک باد" 

وجود مبارکی پا به عرصه هستی نهاد که احیاگر و یاری گر دین رسول است؛ همو که با نثار خون حیات بخش خود شجره طیبه ی توحید را سیراب کرد و با اصلاح و ویرایش آن دگربار این درخت پر برگ و بار را به ثمر دهی رساند. 

نوری آسمانی که در کالبدی زمینی متجلی گشت، همان که زیارتش همسنگ زیارت پروردگار در عرش است. 

آری باران رحمت الهی است که بر همگان فرو می بارد و جانهای تشنه ی آزادگی، خیرخواهی و ایثار را سیراب می سازد و ضمیرهای دربند زر و زور دنیا را می رُوبد و می شوید. 

رفتار و کردارش، انسان ساز است و نجات بخش آدمی از گرداب گمراهی و سرگردانی. 

حریم وجودش میعادگاه مردمانی است که برای احیای انسانیت، عهدو میثاقی دوباره بر می بندند و خود را مُهیای استقبال از موعود می سازند.